Ruim 45 jaar geleden beleefde ik de angstigste dagen van mijn leven. Ik had tegelijkertijd een hersenschudding en koolmonoxidevergiftiging opgelopen.
Ik kon absoluut niet meer focussen. Ik kreeg geen letter meer op papier en kon niet langer dan 5 minuten achter elkaar ergens in lezen.
Ik vreesde dat mijn hersenen blijvende schade hadden opgelopen.
Als een gek treinde ik door het land. Op advies van mijn broer ging ik een lange wandeling in de natuur maken. Op hemelvaartsdag. En dat hielp fantastisch.
Recent maakte ik iets vergelijkbaars mee. Een eerste substack video post -getiteld Memento Mori-, wijdde ik daar aan. Hieronder neem ik hem op.
Terugdenkend aan dat advies van mijn broer ging ik gisteren eindelijk weer eens wandelen op het platteland.
Bij Lutte, langs de Dinkel en door opmerkelijk dicht bos.
De wandeling werd veel langer dan ik had gepland, maar ging me gemakkelijker af dan enige lange afstandswandeling van de afgelopen jaren.
Ik doe ook zelf mijn best om in conditie te blijven, maar ik realiseer me dat ik heel veel mazzel heb met dat lichaam van mij.