Verblind door een soort paraboolspiegel
Een van de bijzondere, vooral aardige aspecten van de schilderkunst is dat je dingen anders gaat waarnemen. Nauwkeuriger en nieuwsgieriger.
De vraag van de titel is hier echt letterlijk bedoeld.
Een paar weken geleden maakte ik deze foto. Laat in de middag. Waar kwam die rechthoekige lichtvlek vandaan? Het was natuurlijk zonlicht maar geen direct zonlicht. Daarvoor kwam het licht nog te veel uit het zuiden, nog niet uit het westen. En de zon stond ook nog niet zo laag.
Het moest niet moeilijk zijn om uit te vinden waar het licht dan vandaan kwam: voor die lichtvlek gaan staan en naar de lichtbron draaien.
Ik werd verblind. En niet zo’n beetje ook! Het leek nog wel erger dan wanneer je recht in de zon kijkt. Ik keek natuurlijk maar een fractie van een seconde in die richting en dacht even na.
Vanuit een andere hoek, zodat ik niet meer verblind werd, keek ik in de richting van die nare lichtbron. Het bleek een schuin dakraam, ruim 100 meter verderop. De volgende dag was ik dichterbij en zag dat het een flink groot dakraam was: groter dan die lichtvlek op mijn binnenmuur.
Met andere woorden: het licht was inderdaad nog feller dan van de zon!
Dat raam was blijkbaar niet perfect vlak en werkte zodoende als een parabool spiegel!
Zonnestralen lopen vrijwel perfect evenwijdig. Wanneer je ze weerkaatst met een spiegel in de vorm van een parabool wordt dat licht allemaal naar het brandpunt van de parabool weerkaatst. Grappige naam wel: brandpunt.
Je kunt zo inderdaad brand stichten of een stoomturbine aandrijven.
Catharijnesingel Utrecht
Ik moest terugdenken aan de blunder van een architect van een groot glaspaleizen kantoor in Utrecht, een jaar of 40 geleden.
De overburen van dat pand aan de Catharijnesingel werden bij onbewolkte lucht genadeloos opgewarmd en het bedrijf dat die architect had ingehuurd moest betalen voor de extra zonweringen voor die huizen!
Je zou het niet zeggen, maar deze blogpost is de eerste van een nieuwe serie in de categorie ‘Shadowbanning and censorship’.