Ongewenste polarisatie?
Het onderwerp transgenderisme leent zich voor ongewenste polarisatie.
Het leent zich echter ook voor het scheppen van alleszins wenselijke duidelijkheid.
Het hanteren van het bijzondere scheldwoord “TERF” (Google of DuckDuck aub zelf wat met dat als zoekterm) is een voorbeeld van ongewenste polarisatie.
Een iets sterker voorbeeld is het gebruik van de term ‘transfobie’ waarmee gesuggereerd wordt dat mensen die zich zorgen maken om rechten van vrouwen en de rechten van onzekere jongens en (vooral) meisjes, geen bezorgdheid maar haat voelen richting die kinderen en jonge volwassenen. Niets is minder waar.
Een nog veel sterker voorbeeld is om het voor te stellen alsof het niet meegaan in het pronouns gebeuren of het zelfs met hormonen en chirurgie belagen van kinderen of kwetsbare onvolwassenen, een vorm van genocide zou zijn.
En verreweg het grootste probleem is dat er zo veel luie (wannabe) ‘journalisten’ en ‘politici’ zijn die volledig meegaan in dat absurde verhaal.
Vergelijk het met het Zwarte Piet gebeuren.
Velen met mij wijzen het volledig in de ban doen van Zwarte Piet sterk af of worden er zelfs boos of heel boos over, maar werkelijk helemaal niemand haalt het in zijn of haar hoofd om te suggeren dat die ban vergelijkbaar zou zijn met genocide!
Over misdadig luie politici schreef ik eerder een stuk op Veren Of Lood, getiteld Transgenderwet: politici zonder affiniteit met de realiteit.
Inhoudelijk begon het stuk zo:
Eerlijk gezegd las ik nooit eerder een serieus bedoelde notitie van een drietal volwassen mensen die zo tenenkrommend was als dit voorstel. In de rest van dit artikel houd ik me meer in om zo het lijdend voorwerp ervan – dat voorstel dus – zo emotieloos mogelijk onder handen te nemen.”
En lees hoe ik dat stuk vorig jaar afsloot:
Het lijkt dus zo goed als uitgesloten dat het wetsvoorstel in een stemming verworpen [zal] worden. De enige kans dat die vrouwenhaat niet in de wet wordt vastgelegd, zit in verder uitstel van de behandeling. Uitstel tot na de val van Rutte IV en de erop volgende verkiezingen voor de Tweede Kamer.”
Maar dit stuk is niet bedoeld als stemadvies voor november, maar als oproep tot actie.
Drie soorten actie eigenlijk.
De belofte aan Hank
Op de eerste plaats: verdiep u alstublieft verder in het onderwerp. Ja: dat is ook een actie.
Het eerste serieuze stuk op deze website ging al over transgenderisme. Het was een vrije Engelse vertaling van een een stuk dat ik meer dan zes jaar geleden al schreef op de website Veren Of Lood, getiteld Vrouwensport, liposuctie en perverse prioriteiten [1].
Ook in het Nederlands kunt u op de website van Voorzij.nl mijn vernietigende kritiek lezen op de initiatiefnemers van de zelf-identificatie wet getiteld: Politici zonder affiniteit met de realiteit.
Nog langer en in het Engels is deze boek review van mijn hand hier op de Dutch Painter, getiteld:
Mengele 2.0. en de Castro Consensus; Het is een lofzang op het boek ‘Lost in Trans Nation’ van de hand van een vrouw die decennia lang jeugdpsychiater was.
Een passage daaruit:
Een andere manier van u verder verdiepen in dit onderwerp is simpelweg kennisnemen van de denkwereld van de vijanden van alles dat doet denken aan beschaving of het westen. Of nog erger: aan blanken of conservatisme:
Is dit niet een van de meest extreme uitingen die uit ons tegenkamp komen?
Ja, wel een van de meer extreme, maar nee, niet een van de méést extreme!
En belangrijker: overal in de (westers) wereld zien we onze tegenstanders zich manifesteren onder diezelfde naam ANTIFA.
Het is ook Antifa Nederland dat expliciet oproept om LetWomenSpeak.nl de mond te snoeren door middel van geluidsoverlast.
En Nederlandse media geven een platform aan dit volk en benoemen die oproep tot sabotage als ‘tegendemonstratie’. Afgelopen week nam het verschrikkelijke‘Algemeen Dagblad’ hierin het voortouw, maar andere dode bomen- en televisie-media zullen ongetwijfeld volgen.
Vrouwelijke stewards en fatsoenlijke mannen
Wanneer u zich wat meer verdiept heeft (of dat eerder al had gedaan) vraag ik u om andere acties: verschillende voor mannen en vrouwen!
De Utrechtse politie eist van de organisatie dat er vrouwelijke stewards zijn: ongeveer een op tien aanwezigen moet een vrouw zijn die verbonden is met LetWomenSpeak.nl. Daarmee laat de Utrechtse korpsleiding doorschemeren hoe zij aankijkt tegen deze manifestatie: de mensen die achter die doelstelling staan moeten wel in het gareel gehouden worden…
Op de manifestatie zullen alleen vrouwen het woord voeren.
Wel zijn er ook mannen aanwezig.
Zij zullen nadrukkelijk aanwezig zijn, maar niet het woord voeren. Die mannen zijn er niet om de orde te handhaven: dat moet de politie doen. Ons doel is om Antifa af te schrikken: met onze aanwezigheid en onze vastberaden uitstraling.
De vorm van onze borden is gebaseerd op die van de Romeinen in Asterix en Obelix… De kleuren op onze afgeronde en vederlichte borden zijn overgenomen van de Britse suffragettes. Die vrouwen kwamen ruim een eeuw geleden overigens vooral uit gegoede kring en voor hun bescherming huurden ze ook wel eens professionele boksers in …
De sierlijke borden bieden wel bescherming tegen aanvallen met taart, poep en pis, waar recent leden van de FvD-jongeren mee belaagd werden. Die aanval leidde tot tenminste een ziekenhuisopname.
De afbeelding is afkomstig van Dumpert. Daar maakte men zich vooral vrolijk over de aanslag…
Ik hoef u er waarschijnlijk niet aan te herinneren dat in 2002 een ‘taart’aanval functioneerde als opmaat voor de moordaanslag op Pim Fortuyn.
Daarom deze tweevoudige vraag:
- Ben je of ken je een vrouw die steward zou willen en kunnen zijn?
- Ben of ken je nog een broer, zoon, partner of vader die mee zou willen werken aan het cordon?
Meld je aan via e-mail (fransgroenendijk@protonmail.com) of op twitter via mijn account @frgroenendijk.
De manifestatie begint om 14.00 uur. Hij wordt gehouden op het Paardenveld. Dat ligt vlakbij het Centraal Station van Utrecht en bij een politiebureau dat ook Paardenveld heet …
Noot:
- Ik vergeleek de psychische problematiek die wordt aangeduid als ‘dysforie’ met de ernstiger problematiek anorexia en het opdringen van behandelingen met hormonen en zelfs met het operatie mes, met het aanbieden van liposuctie aan jonge mensen -bijna altijd meisjes- die aan anorexia lijden.
Aan het slot van die lange review van het boek ‘Lost in Trans Nation’ geef ik ook aan wat ik destijds nog onderschatte: de rol van door en door foute medici.