Gouden eeuwen
In mijn aankondiging van een paar weken geleden (zie link onderaan dit stuk) schreef ik al dat ik op 13 mei naast mijn geschilderde eerbetoon aan Johan van Oldenbarnevelt ook een eerbetoon aan vrouwelijkheid en ouderschap ‘onthul’. In Hengelo.
De keuze van mijn bijnaam ‘Old Dutch Painter‘ is natuurlijk een soort knipoog naar ‘onze’ gouden eeuw. De gouden eeuw staat zowel voor groots op het gebied van politiek en economie als van schilderkunst.
Dat ‘onze’ staat niet voor niets tussen aanhalingstekens: die gouden schilders-eeuw was immers niet direct gerelateerd aan die politieke en had vooral betrekking op Holland en Vlaanderen en niet op Zeven Provinciën.
Op een heel bijzondere manier werd ik daaraan herinnerd in het kader van het aandacht vragen voor mijn presentatie.
Ik nam de lijst van beroemde Nederlandse schilders door om te kijken of die ook Overijssels of zelfs Twentse namen telde. Het waren er maar heel weinig in die tijd. Wat opviel was het relatief grote aantal kunstenaars uit Zwolle en nog opvallender: een verrassend groot aantal van hen was van het vrouwelijk geslacht!
Ik keek wat verder en wat bleek? Ze waren stuk voor stuk direct gerelateerd aan meneer Wilhelmus Beurs die echt zijn best deed vrouwen te interesseren voor de schilderkunst en hen promootte.
Er blijkt zelfs in de 21e eeuw nog een museum te bestaan in Zwolle dat haar bestaan volledig dankt aan die Zwolse schilderessen en indirect dus ook wel aan meneer Beurs!
De geschiedenis corrigeren
Daardoor moest ik onmiddellijk denken aan wat ik 8 maart – Internationale Vrouwendag – schreef over bizarre pogingen om als het ware met terugwerkende kracht de geschiedenis te repareren.
Met name de suggestie dat grote maatschappelijke prestaties van vrouwen in het verleden slechts onderbelicht zouden zijn.